ŻYWILA
PO POLSKU
EN FRANÇAIS
ŻYWILA
POWIASTKA Z DZIEJÓW LITEWSKICH
PRZEZ
ADAMA MICKIEWICZA
ODSZUKANA I WYDANA
Z TŁÓMACZENIEM FRANCUZKIEM
PRZEZ
WŁADYSŁAWA MICKIEWICZA
Ozdobiona rycina.
PARYŻ
KSIĘGARNIA LUXEMBURGSKA
16, ULICA DE TOURNON.
1866
Zabrania się przedruk.
PRZEDMOWA.
Przyjaciel lat dziecinnych ojca mojego, przypomniawszy sobiew tych czasach, iż jeden z najpiérwszych jego utworówbył drukowany w ówczesnych pismach perjodycznych wileńskich,odszukał go i przysłał mi kopję, którą podzielić się z publicznościąpoczytuję sobie za obowiązek.
Jest to zaledwo szkic tylko, ale miłośnicy poezji jak miłośnicysztuk pięknych zawsze wyłączném uczuciem otaczali szkice rękąmistrzów kreślone. Powiastkę dzisiejszą uważać można zapierwszy rys wielkiego poematu. Żywila ukazała się bezimiennie,w Ne 123 Tygodnika Wileńskiego, dnia 28 lutego 1819 r.(Ojciec mój wówczas zaledwo 20 rok życia kończył) pisana językiemstarodawnym, do tytułu dodaną była wskazówka, żepodanie wyjęto ze starożytnych rękopismów polskich, udzielonychredakcji przez P. S. F. Z. Taż sama myśl natchnęła póżniéj[8]Grażynę i Wallenroda, a widać w niéj nawet tenże samsposób obrobienia przedmiotu.
Pod gniotem cenzury podejrzliwéj, poeci nasi często bylizmuszeni uciekać się do roli bajko-pisarza który nie mogącwprowadzić na scenę ludzi, daru mowy zwierzętom udziela, itak za pomocą przypowieści, wykłada prawdy, lub rozwija uczucia,wygnane z dziedziny życia politycznego. Z wyłącznym talentemi dowcipem używał tego sposobu Juljan Niemcewicz.Ojciec mój, kreśląc obowiązki względem ojczyzny, nieraz bohaterówpoematów swoich szukał w odległych dość epokach, abyich słowa, zupełnie dla rodaków przezroczyste, w oczach nieprzyjacielazdawały się być tylko prostą historją. Takie utworyutrzymywały miłość Ojczyzny i nienawiść obcego jarzma.
Władysław Mickiewicz.
Paryż, 21o maja 1886 r.
ŻYWILA
ŻYWILA.
Grekowie i rzymskiéy historyey pisarze dosyć nam ku zbudowaniupodali, o cnotliwych a prawie męzkiego serca białych-głowach,więc i Litwie naszéy na podobnych nie zeszło przykładach;gdyby iedno kto w dzieiach ony wypatrzyć, a złotémpiórem okryślić chciał: ale wżdy widząc iż nikt o tém iakożywo nie myśli, wziątem przed się ile ze mnie będzie, krótkąhistoryykę ze staroświeckich xiąg wyyętą, po pros