In het Rijk van Siameezen en Maleiers
MCMXXII
Em. Querido / Amsterdam
MATA HARI
MIJN JUNGLE-BOEK ZAL MIJ ALTIJD WEER AAN NOEKIANG HERINNEREN: “HEERLIJK-NATUURLIJKE VROUWEN ZIJN ER ONDERDEZE BRUINE MENSCHEN...!” NOE KIANG HEEFT DERTIG DAGENVERGEEFS OP MIJ GEWACHT EN OP DEN EEN-EN-DERTIGSTEN.... EEN CHINEESGENOMEN
[1]
Mata hari, oog van den dag, heet de Maleischezon....
Zij is de heerlijke, die het oerwoud de kracht geeft om tegroeien.
Als Mata hari in dauw-vochtige pracht uit de glinsterende woudzeeopstijgt, ontwaken duizenden der bontste vlinders; ze broeit indagenlang-heeten arbeid dit vreemde leven uit, en al deze bruinemenschen zijn de haren.
Mata hari is de geweldige, die ons blanken sterk maakt en ziektegelijk.
En telkens, iederen avond, wanneer de donkere, tropische nacht inzwoel verlangen zijn jubelend lied aanheft, is dat ter eere van Matahari, die ter ruste is gegaan, en die iederen komenden ochtend opnieuwontwaakt.
Mata hari gebiedt over een uitgestrekt rijk, waar in de onmetelijkevrijheid der wildernis, in tijdelooze ongebondenheid, de aandachtigezijn oude wereld vermag te vergeten en zichzelf te hervinden.
En ook onder de toovermacht der Maleische zon geworden hem nog velegroote, kostbare seconden, waarin hij vol intense verwondering is envol dankbaarheid, wijl het lot hem ook deze dagen nog schonk....
Toen ik in den laten herfst van het jaar negentien honderd enzeventien zigzagsgewijs door de Middellandsche Zee en naar Indiëvoer, had ik geen duidelijke voorstelling van dat wat mij daar wachtte.Siameezen, Chineezen, Maleiers, Boeddhisme en tropische oerwouden, allede [2]zinnebeelden dier werelden lagen buiten den engengezichtskring van mijn jonge leven.
Alleen de bergen van mijn eigen land, Zwitserland, droeg ik toen tertijd in mijn hart, verder niets.... dan misschien alleen nog deherinnering aan enkele menschen....
En toch is het mij vandaag den dag, alsof ik toen al die heidenschegoedheid van het Oosten voorvoelde, alsof al voordat ze me vertrouwdwerden, die menschenleege streken van den jungle, de verre zee en detropenzon, lokkende sterren voor mij zijn geweest van een heerlijketoekomst, die zich voor mij opendeed, stralend en licht en rijk aanvrijheid en wonderen.
Het lijkt mij nu, alsof ik toen al, toen ik de in herfstsneeuwpralende bergen mijn “vaarwel” toeriep, wist, dat mijnvertrek geen scheiden en ontrouw-worden beteekende, dat ik nietheenging,