Er was een zeer wijze, oude geest, genaamd MoederNatuur, die in een prachtig paleis woonde, en een menigte kinderen had,die zij soms veel moeite had in toom te houden. Zoo lang ze haargehoorzaamden, ging alles goed; maar als zij kuren uithaalden, of zamenkibbelden, was alles in de war, en ontstonden er allerlei bezwaren.

Zonnetje, het oudste meisje, was een lief schepseltje,altijd [2]even braaf en in alle jaargetijden een groote troostvoor hare moeder. Zuidewindje en Westewindje waren eveneens aardigemeisjes; maar Bliksem, tweelingbroeder van Donder, was heel stout endeed graag allerlei kattekwaad. Sneeuw, het vierde kind, had eenbedaard, koud karakter en bedekte gaarne de aarde met de helderwittelakens, die in Moeders lucht waren weggeborgen.

Regen huilde altijd en Oostewind was kribbig, Donder enHagel bromden en raasden, en Noordewind, de grootste van de jongens,maakte altijd zooveel geraas en tocht, dat iedereen voor hem op denloop ging, hoewel zijn heilzame adem de wereld verfrischte, en veelontuig wegblies, waarmede zijn zachtere zusters in het huishouden geenweg wisten.

„Nu, lieve kinderen, ik ben heel moê en gaeen slaapje doen, weest nu allemaal zoet; doet elk trouw uw werk enmaakt mij weêr wakker in Maart,” zeide Moeder Natuur eensop een dag in November, toen haar zomertaak volbracht en haar rusttijdaangebroken was.

„Ja, Mama,” zeide Zonnetje, terwijl zij haargoeden nacht kuste en instopte. „Ik zal mijn best doen, om demeisjes goed bezig en de jongens rustig te houden. Slaap nu maar kalmin, dan zal ik u in tijds roepen voor het lentewerk.”

Toen trok de oude dame haar nachtmuts over haar ooren endommelde genoegelijk in, terwijl haar brave dochter, na nog eenlaatsten glimlach aan de bevriezende wereld gegeven te h

BU KİTABI OKUMAK İÇİN ÜYE OLUN VEYA GİRİŞ YAPIN!

Sitemize Üyelik ÜCRETSİZDİR!