Het Verloren Tooverland
Het Verloren Tooverland
Naar de zevende Deensche uitgave
Van
J. Blicher-Clausen
Door
D. Logeman-Van der Willigen
Vierde druk
Utrecht—H. Honig—1905
Schrijf! schrijf!
Heerlijk Leven!
Goed of kwaad,
gering of groot,
schrijf, wat gij wilt!
Ik stel mij open
voor het blijde, voor het droeve—
doch laat niet ledig
de bladen wit....!
[3]
Op een avond zat ik vóór Klampenborg’s concertzaal. Het was een volmaakte kalme Juni-avond; de schepen gleden over de Öresunden in de verte zag men den rook van een stoomboot.
Ik waande mij alleen op het terras boven het restaurant—tot ik plotseling, vóór één der vensters der concertzaal, een donkerevrouwengestalte bemerkte. Zij zat voorovergebogen, met de handen in haar schoot en wendde het bleeke gelaat naar de verlichtezaal.
Van de drukke menschenmassa, die voortdurend daar beneden heen en weer liep, had zij zich afgekeerd en klaarblijkelijk dronghet gegons van stemmen ook niet tot haar door. Misschien hoorde zij zelfs het orkest niet, dat een fantasie van Chopin speelde.Af en toe trok zij het kanten doekje wat dichter om zich heen, alsof zij het koud had, maar geen enkele maal draaide zij daarbijhet hoofd om.
Er lag over deze gedaante zoo iets onuitsprekelijk verlatens, dat ik mij onwillekeurig voorover boog om haar gezicht te zien.Maar dit gelukte mij slechts ten deele. Zij hield de oogen voortdurend op één punt gericht, maar het was duidelijk, dat zijkeek zonder te zien. Het was alsof iets ver, ver weg haar oogen verblindde... Het leven was vermoedelijk [4]hard voor haar geweest... Het had haar misschien te midden van genot en dans ontrukt aan al wat haar lief was. En nu zat zijhier—alleen—aan het raam van een verlichte zaal, waar de muziek speelde...
Ik weet niet, waarom de slanke driemaster daarginds zich plotseling aan mijn innerlijk oog als een spookschip voordeed...Misschien wel, doordat die donkere gestalte zoo onbewegelijk stil zat en doordat er uit iedere plooi van haar zwart gewaadeen doodszucht scheen op te stijgen... Luisterend, voorovergebogen zat zij daar en keek zonder te zien..., keek alles voorbij,keek door alles heen... Met brandende oogen staarde zij in het verloren tooverland van haar jeugd——!
Zooals ik dien avond onder de tonen van een